Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Θυμάμαι πως δεν ξεχνώ

Όταν είμαι χαρούμενη και ήρεμη δεν γράφω.
Όμως η μικρή συγγραφέας μέσα μου πάντοτε έχει την ανάγκη να υπάρχει.
Και πάντοτε θα υπάρχει.
Και αυτή θεωρώ πως είναι η κρυφή κατάρα κάθε συγγραφέα και ποιητή.
Πως πάντοτε επιστρέφει στη θλίψη.
Όμως τώρα πια δεν φοβάμαι-έχω παλέψει και έχω νικήσει το φόβο.
Είμαι πια συνοδοιπόρος με τους δαίμονες που έχω αποδεχτεί μέσα μου.
Κρατάω τα ινία του εαυτού μου και τους δίνω όση τροφή τους χρειάζεται για να ανασαίνουν.
Δεν θέλω να τους χάσω.
Κάνουν τη θλίψη μου πιο υποφερτή.
Και το φως μου ν'αξίζει όλα τα σκοτάδια του κόσμου.
Τους τρέφω για χάρη της ισορροπίας του μυαλού μου.
Και δεν θα τους απαρνηθώ ποτέ ξανά.
Αν ποτέ έρθουν και με εκτοπίσουν θα είναι επειδή εγώ το επέλεξα.
Αυτό να ξέρετε όσοι με ξέρετε.
Και όσοι με αγαπάτε και με ανέχεστε.
Δεν θα είμαι ποτέ θύμα-γι' αυτό να μη με λυπηθείτε.
Να είστε αυστηροί μαζί μου-γιατί
Αφού βρήκα τέτοιον παράδεισο
Την κόλαση που θα 'ρθει θα την έχω ευχηθεί.
Γι' αυτό να μην σας ξεγελάσω ποτέ!-διότι έχω όμορφο χαμόγελο
Είτε με δαίμονες, είτε με τους αγγέλους μου.
Όσες άγκυρες είχα τις κατέστρεψα.
Δεν αγκυροβολώ μήτε στο μαύρο, μήτε στο λευκό.
Τηλεμεταφέρομαι, χορεύω και γλιστράω.
Είμαι παντού, είμαι εκεί, είμαι εδώ.
Αφήνομαι στην αγάπη-ποτέ ξανά μίσος.
Η αγάπη άλλωστε έχει το πιο αυθεντικό φως μέσα της
Και σκοτάδι μαζί.
Συχνά ονειρεύομαι να αφήνω το σκοτάδι μου και να μένω στην αγάπη
Εκείνη του ήλιου και του λευκού.
Όμως έχω την αίσθηση πως το να 'χω μια θέση για το σκοτάδι μου
Την κρατάει ζωντανή και δυνατή και δεν την επαναπαύει.
Πρέπει να αποδεχτώ όσα είμαι για να την αξίζω.
Δεν με διάλεξε άλλωστε για να μην είμαι εγώ.
Άσε που για να ζήσω στο φως πρέπει να αναγνωρίζω το σκοτάδι.
Διότι αν θέλω να παλέψω να με σώσω πρέπει να ξέρω τον εχθρό μου.
Είναι λοιπόν και σωτήρας και διάβολος ο εαυτός μου.
Και με αυτόν θα πορευτώ μέχρι το τέλος.

Θλίψη και των σκέψεων ταξίδι μου,
Εις το επανιδείν. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου