Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Όχι πια έρωτες -

Γιατί κανείς δεν αφήνεται πια
Γιατί όλοι οι φίλοι μου έχουν πληγωθεί και δεν εμπιστεύονται πια
Και όσοι δεν είναι φίλοι μου, φοβούνται να γίνουν και τους φοβάμαι και εγώ
Γιατί έχει έρθει κακοκαιρία και δεν θέλουμε να βγαίνουμε έξω
Όχι ότι μας ενοχλεί ο καιρός, δηλαδή, αλλά, να, είναι μια καλή δικαιολογία
Να μείνουμε σπίτι, να λιώσουμε σε μια σειρά που θα μας κάνει να ξεχάσουμε
Να φάμε λίγο σάπιο φαγητό
Να μην ακούσουμε μουσική, γιατί στο ραντεβού με τα συναισθήματά μας δεν πήγαμε ποτέ
Και δεν θέλουμε να ξέρουμε κιόλας
Να ψευτομιλήσουμε με κάποιον στο φέισμπουκ
Να ρωτήσουμε τον κολλητό τι κάνει, πώς είναι, να στείλουμε μια αστεία εικόνα
Να μας πει ε, εδώ μωρέ, καλά
Γιατί όλα συμβαίνουν και είναι και αυτός σκατά
Και να μην λέμε τίποτα ουσιαστικό
Όχι πια έρωτες

Γιατί δεν δίνουμε χρόνο να γνωρίσουμε τον άλλο
Γιατί έχει χαθεί η μαγεία μέσα απ' τα χέρια μας τα παιδικά που μάτωσαν
Και ξεπλένουμε αυτά τα χέρια στους πιο βρώμικους νιπτήρες και περιμένουμε
Να έρθει κάτι όμορφο και μαγικό να μας σκουπίσει τα χέρια
Να έρθει κάτι που θα μείνει αλλά κυρίως
Κάτι που εμείς οι ίδιοι δεν θα θέλουμε να διώξουμε
Ή να φύγουμε μακριά από αυτό, γιατί η αλήθεια είναι
Ότι δεν αντέχουμε και μισούμε
Τον εαυτό μας
Και κάθε φορά που ξανανιώθουμε -επειδή κάποτε νιώσαμε-
Βλέπουμε τον εαυτό μας να πληγώνεται και να θρυμματίζεται ξανά
Μπροστά στα μάτια μας, γι αυτό τα κρατάμε κλειστά
Όταν μας σκουπίζουν τα χέρια
Και δεν βλέπουμε ποτέ πια την αγάπη, απλώς την αφήνουμε να μας σκουπίσει τα χέρια
Και έπειτα ματώνουμε τα δικά της και φεύγουμε
Με καινούρια, ολοκάθαρα χέρια
Και τα ακουμπάμε στους τοίχους μας, στα μαξιλάρια, στα πληκτρολόγια
Και οι τοίχοι πέφτουν, τα μαξιλάρια φουσκώνουν με όνειρα-θεριά
Και τα πληκτρολόγια μας γεμίζουν με αέρα ασφυκτικό
Διοξείδιο του άνθρακα
Και δεν βλέπουμε ότι το αίμα που στάζει πια απ' τα χέρια είναι εκείνης της αγάπης
Τώρα πια
Που μας τα σκούπισε όσο είχαμε τα μάτια μας κλειστά
Και έτσι σκοτώσαμε άλλη μια ηλιαχτίδα, κι έτσι σκοτώνουμε την αγάπη
Και αυτή η αγάπη προσπαθεί να έχει ελπίδα και περιμένει
Κάποιον -όπως κι εμείς περιμέναμε κάποτε- να της σκουπίσει τα χέρια
Και υπόσχεται - υπόσχεται ότι δεν θα πληγώσει όπως πληγώθηκε
Ψάχνει μέσα της την ελπίδα, την γεννάει με όρους δικούς της
Ψάχνει στο σύμπαν και τη μουσική σημάδια να της δείξουν
Πως δεν πέθανε ο έρωτας και η αθωότητα
Και έρχεται η στιγμή που φθάνει κάποιος
Και βρίσκει τον εαυτό της παγωμένο και λειψό
Και δεν του δείχνει τα χέρια - ούτε και εκείνος τα δικά του
Και έτσι μαθαίνουμε σιγά σιγά να είμαστε μαζί χωρίς να κρατάμε χέρια
Να κάνουμε σεξ χωρίς να φιλιόμαστε
Και να βλέπουμε ταινίες χωρίς να είμαστε αγκαλιά
Να περπατάμε στο δρόμο και να κοιτάμε ευθεία - ποτέ τον άλλο δίπλα μας
Και εκείνος επίσης
Και ελπίζουμε και ονειρευόμαστε αυτόν που μας πλήγωσε
Να μην το είχε κάνει ποτέ και να
Στέκεται τώρα δίπλα μας - και ο δίπλα μας αυτό έχει στο μυαλό του
Και είμαστε ο ένας η ψευδαίσθηση του άλλου
Και κάνουμε κύκλους γύρω από το παρελθόν
Και το παρελθόν χαμογελάει και εμείς δεν καταλαβαίνουμε
Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τέτοια χαμόγελα, έχουμε και καιρό να δούμε ποικιλία
Όχι πια έρωτες

Γιατί εκεί που πάω να αφεθώ, γυρνάς πίσω ρε γαμώτο
Και δεν αφήνομαι εν τέλει και έρχομαι στο σημείο που μου 'δωσες κρυφά ραντεβού
Και εσύ δεν εμφανίζεσαι
Και μετά πάλι κενό
Και πάω ξανά να αφεθώ και έρχεσαι πάλι
Και
Πώς να σε πιστέψω;
Μπορεί να είσαι και στο μυαλό μου - δεν πιστεύω κι εμένα δηλαδή
Κι εσύ ρε παιδί μου
Σταμάτα να γυρνάς ή σταμάτα να φεύγεις
Γιατί μου καθαρίζουν κι εμένα τα χέρια και έχω τα μάτια μου κλειστά
Γιατί κοιμάμαι με ανθρώπους στο ίδιο κρεβάτι και τους γυρίζω την πλάτη
Γιατί θέλω να φύγω μπροστά αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω πίσω
Αν είσαι εδώ
Και αμφιβάλλω πάντα αν έχεις φύγει όταν λείπεις
Και όταν είσαι εδώ αμφιβάλλω αν έχεις έρθει
Όχι πια έρωτες - και κυρίως

Γιατί εσύ το ζήτησες - και τι να σου αρνηθώ εγώ μωρό μου;

1 σχόλιο: