Όχι πια έρωτες -

Γιατί κανείς δεν αφήνεται πια
Γιατί όλοι οι φίλοι μου έχουν πληγωθεί και δεν εμπιστεύονται πια
Και όσοι δεν είναι φίλοι μου, φοβούνται να γίνουν και τους φοβάμαι και εγώ
Γιατί έχει έρθει κακοκαιρία και δεν θέλουμε να βγαίνουμε έξω
Όχι ότι μας ενοχλεί ο καιρός, δηλαδή, αλλά, να, είναι μια καλή δικαιολογία
Να μείνουμε σπίτι, να λιώσουμε σε μια σειρά που θα μας κάνει να ξεχάσουμε
Να φάμε λίγο σάπιο φαγητό
Να μην ακούσουμε μουσική, γιατί στο ραντεβού με τα συναισθήματά μας δεν πήγαμε ποτέ
Και δεν θέλουμε να ξέρουμε κιόλας
Να ψευτομιλήσουμε με κάποιον στο φέισμπουκ
Να ρωτήσουμε τον κολλητό τι κάνει, πώς είναι, να στείλουμε μια αστεία εικόνα
Να μας πει ε, εδώ μωρέ, καλά
Γιατί όλα συμβαίνουν και είναι και αυτός σκατά
Και να μην λέμε τίποτα ουσιαστικό
Όχι πια έρωτες

Γιατί δεν δίνουμε χρόνο να γνωρίσουμε τον άλλο
Γιατί έχει χαθεί η μαγεία μέσα απ' τα χέρια μας τα παιδικά που μάτωσαν
Και ξεπλένουμε αυτά τα χέρια στους πιο βρώμικους νιπτήρες και περιμένουμε
Να έρθει κάτι όμορφο και μαγικό να μας σκουπίσει τα χέρια
Να έρθει κάτι που θα μείνει αλλά κυρίως
Κάτι που εμείς οι ίδιοι δεν θα θέλουμε να διώξουμε
Ή να φύγουμε μακριά από αυτό, γιατί η αλήθεια είναι
Ότι δεν αντέχουμε και μισούμε
Τον εαυτό μας
Και κάθε φορά που ξανανιώθουμε -επειδή κάποτε νιώσαμε-
Βλέπουμε τον εαυτό μας να πληγώνεται και να θρυμματίζεται ξανά
Μπροστά στα μάτια μας, γι αυτό τα κρατάμε κλειστά
Όταν μας σκουπίζουν τα χέρια
Και δεν βλέπουμε ποτέ πια την αγάπη, απλώς την αφήνουμε να μας σκουπίσει τα χέρια
Και έπειτα ματώνουμε τα δικά της και φεύγουμε
Με καινούρια, ολοκάθαρα χέρια
Και τα ακουμπάμε στους τοίχους μας, στα μαξιλάρια, στα πληκτρολόγια
Και οι τοίχοι πέφτουν, τα μαξιλάρια φουσκώνουν με όνειρα-θεριά
Και τα πληκτρολόγια μας γεμίζουν με αέρα ασφυκτικό
Διοξείδιο του άνθρακα
Και δεν βλέπουμε ότι το αίμα που στάζει πια απ' τα χέρια είναι εκείνης της αγάπης
Τώρα πια
Που μας τα σκούπισε όσο είχαμε τα μάτια μας κλειστά
Και έτσι σκοτώσαμε άλλη μια ηλιαχτίδα, κι έτσι σκοτώνουμε την αγάπη
Και αυτή η αγάπη προσπαθεί να έχει ελπίδα και περιμένει
Κάποιον -όπως κι εμείς περιμέναμε κάποτε- να της σκουπίσει τα χέρια
Και υπόσχεται - υπόσχεται ότι δεν θα πληγώσει όπως πληγώθηκε
Ψάχνει μέσα της την ελπίδα, την γεννάει με όρους δικούς της
Ψάχνει στο σύμπαν και τη μουσική σημάδια να της δείξουν
Πως δεν πέθανε ο έρωτας και η αθωότητα
Και έρχεται η στιγμή που φθάνει κάποιος
Και βρίσκει τον εαυτό της παγωμένο και λειψό
Και δεν του δείχνει τα χέρια - ούτε και εκείνος τα δικά του
Και έτσι μαθαίνουμε σιγά σιγά να είμαστε μαζί χωρίς να κρατάμε χέρια
Να κάνουμε σεξ χωρίς να φιλιόμαστε
Και να βλέπουμε ταινίες χωρίς να είμαστε αγκαλιά
Να περπατάμε στο δρόμο και να κοιτάμε ευθεία - ποτέ τον άλλο δίπλα μας
Και εκείνος επίσης
Και ελπίζουμε και ονειρευόμαστε αυτόν που μας πλήγωσε
Να μην το είχε κάνει ποτέ και να
Στέκεται τώρα δίπλα μας - και ο δίπλα μας αυτό έχει στο μυαλό του
Και είμαστε ο ένας η ψευδαίσθηση του άλλου
Και κάνουμε κύκλους γύρω από το παρελθόν
Και το παρελθόν χαμογελάει και εμείς δεν καταλαβαίνουμε
Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τέτοια χαμόγελα, έχουμε και καιρό να δούμε ποικιλία
Όχι πια έρωτες

Γιατί εκεί που πάω να αφεθώ, γυρνάς πίσω ρε γαμώτο
Και δεν αφήνομαι εν τέλει και έρχομαι στο σημείο που μου 'δωσες κρυφά ραντεβού
Και εσύ δεν εμφανίζεσαι
Και μετά πάλι κενό
Και πάω ξανά να αφεθώ και έρχεσαι πάλι
Και
Πώς να σε πιστέψω;
Μπορεί να είσαι και στο μυαλό μου - δεν πιστεύω κι εμένα δηλαδή
Κι εσύ ρε παιδί μου
Σταμάτα να γυρνάς ή σταμάτα να φεύγεις
Γιατί μου καθαρίζουν κι εμένα τα χέρια και έχω τα μάτια μου κλειστά
Γιατί κοιμάμαι με ανθρώπους στο ίδιο κρεβάτι και τους γυρίζω την πλάτη
Γιατί θέλω να φύγω μπροστά αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω πίσω
Αν είσαι εδώ
Και αμφιβάλλω πάντα αν έχεις φύγει όταν λείπεις
Και όταν είσαι εδώ αμφιβάλλω αν έχεις έρθει
Όχι πια έρωτες - και κυρίως

Γιατί εσύ το ζήτησες - και τι να σου αρνηθώ εγώ μωρό μου;

Αναζητείται φως

"I never asked you for a sailboat in the yard or
that fancy dress to wear or
a ceiling made of stars
And all I got was just this broken heart from you ."

Αναζητούνται τα άλογα. Να έρθουν και να με πάρουν από εδώ που μπλέχτηκα μόνη μου. Έκανα λάθος που ήθελα να αντέξω χωρίς αυτά. Το φταίξιμο είναι όλο δικό μου. Υπάρχει ακόμα αυτό το παιδί. Έχει πάρει το μάθημά του, σταματήστε να καταδικάζετε. Ή μήπως είναι απλώς τόσο κακομαθημένο που δεν αντέχει ούτε για λίγο την αναμονή; Τα άλογα.. Τι άλλο να αναζητήσω πια στον κόσμο; Τα είχα όλα και ήθελα περισσότερα. Είχα τα άλογα και κυνηγούσα τους λύκους και τα ξωτικά. Έκανα φίλους εκεί ανάμεσα. Ενώθηκα, ταυτίστηκα, βρήκα κομμάτια μου, έχω να λέω απ' όλα αυτά που έμαθα εκεί. Όμως εγώ δεν ανήκω. Δεν ανήκω. Τους προσέγγισα, έμαθα για τη ζωή τους, για τα δάση και τα βουνά τους, τις παλιές ιστορίες τους. Έτρεξα μαζί τους, έγινα ένα με αυτούς, έγινα αρχηγός, τους καθοδήγησα και εξόρισα τον εαυτό μου. Έμαθα να ζω μέχρι και στη δική τους εξορία. Με αγάπησαν, αγάπησα κι εγώ, τους εκτιμώ και μ' εκτιμούν. Οι λύκοι και οι δράκοι και τα ξωτικά μου. Οι γοργόνες και οι νεράιδες, τα παράξενα πουλιά και τα ελεύθερα δέντρα. Και είναι εκεί για εμένα και η θέση μου κι εμένα είναι να είμαι εδώ γι αυτούς. Εδώ, όμως. Στο δικό μου εδώ. Δεν ανήκω εκεί. Ανήκω στα άλογα. Πού είναι;;; Τι είναι αυτή η πόλη; Είναι το χειρότερο δικαστήριο να ξέρω ότι μόνο εγώ έχω φταίξει, ότι δεν υπάρχει θύτης και θύμα σε αυτήν την ιστορία, υπάρχω μόνο εγώ που κινούσα τα νήματα. Είμαι η Έιπριλ και έχω επιστρέψει στα συντρίμμια. Μπορώ να κάνω μάγια, θαύματα, δείτε με. Μπορώ από ένα μικρό φυλλαράκι να γεννήσω ένα δέντρο κι από εκείνο το δέντρο ένα ολόκληρο δάσος. Μπορώ να πιάσω μια σταγόνα βροχής και να ποτίσω όλες τις πεδιάδες του κόσμου. Μπορώ χτίσω βουνά  από μια χούφτα στεγνό χώμα. Γιατί δεν μου δίνετε μια μικρή ηλιαχτίδα να φέρω πίσω τον ήλιο; Το μόνο που ζητάω, το μόνο που έχετε να κάνετε. Μια μικρή ηλιαχτίδα ζητάω από όποιον προσφέρεται. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήρθε η στιγμή που ζητάω κάτι τέτοιο από εσάς. Ποτέ δεν χρειάστηκε να το ζητήσω. Κάποτε μου ήταν τόσο εύκολο να λαμβάνω ηλιαχτίδες, διότι κάποτε ήταν όλοι παιδιά και τις προσέφεραν απλόχερα. Τώρα ο καθένας έχει τα σκοτάδια του και εγώ φοβάμαι τα σκοτάδια των άλλων. Και φοβάμαι όσους δεν είναι παιδιά. Πότε άρχισα εγώ να φοβάμαι; Πού είναι ο ήλιος μου;
Αναζητούνται τα ηλιοτρόπια.. ο ρομαντικός μου παράδεισος. Τα παιχνίδια, ο έρωτας, οι κίτρινοι μικροί μου ήλιοι. Τα έντομα, οι φίλοι μου, το ουράνιο τόξο και οι πετρούλες. Τα έχω εδώ, τα κρατάω όλα σφιχτά στο χέρι μου, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να τα δω να υπάρχουν, να γεννιούνται. Να αναγεννηθούν. Και εσύ γιατί μου υποσχέθηκες τόσα πολλά; Δεν ήξερες ότι εγώ πάντα έχω πίστη; Εσύ μου θύμισες την αγάπη που έχω μέσα μου. Το φοβόμουν. Το φοβόμουν ότι όλα αυτά τα κουτάκια που άνοιξα μέσα μου θα με γέμιζαν αγάπη, έρωτα, πάθος, ομορφιά. Και τώρα που κανείς δεν θέλει πια να εισπράξει αγάπη, τώρα που η αθωότητα και ο ρομαντισμός είναι πράγματα που οι άνθρωποι δεν αγαπούν πια, τώρα που το να είσαι παιδί είναι κάτι που δεν μοιάζει με παλιά, είναι ντροπή και ανωριμότητα, τώρα που όλοι αποφεύγουν αυτήν την αθώα αλήθεια του εαυτού τους και τη δική μου, εγώ πώς θα χειριστώ μόνη μου αυτήν την ενέργεια; Είμαι μια μπάλα ενέργειας της αγάπης, του έρωτα, της φιλίας. Και φουσκώνω και συνεχίζω να φουσκώνω και δεν θέλω να εκραγώ, γιατί πιστεύω.. Πιστεύω σε αυτήν την αγάπη και πιστεύω σε αυτούς τους ανθρώπους και πιστεύω σε αυτόν τον κόσμο. Και το μόνο που ζητάω είναι μια ηλιαχτίδα. Και το μόνο που θέλω είναι συγχώρεση από τον καιρό, από τον χρόνο. Δεν έχει υπάρξει στη ζωή μου κάτι πιο τρομακτικό απ' το να προσπαθώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, απ' το να ζω στο παρελθόν, απ' το να γύρισα ξαφνικά σε ένα σημείο που με είχα αφήσει. Αλλά έχω αγάπη, αγάπη, δεν φτάνει; Δεν φτάνει; Δεν μπορεί.. εγώ έμαθα από τα άλογα ότι φτάνει και περισσεύει και γεμίζει τα πάντα. Δεν μπορεί να ζείτε λες και δεν φτάνει η αγάπη. Φοβάμαι ότι θα πνιγώ στην αγάπη για τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον για τους φίλους και τους έρωτες και τα άλογα. Θέλω απλώς ένα χέρι να διαπεράσω λίγο από το φως που έχω μέσα μου. Κι έπειτα ένα άλλο χέρι. Κι ένα άλλο.
Είμαι εδώ, εδώ. Στα ηλιοτρόπια, εδώ που βρισκόμουν παιδί. Και ξεφύλλιζα τα πέταλα και βρήκα ξανά όλα τα όνειρα που κάνατε μικροί. Είναι ακόμα εδώ, μα τα βλέπω τώρα. Μην με αφήσετε μόνη με αυτήν μου την κατάρα.
Τι άλλο να κάνω σε αυτήν την πόλη εάν δεν έχω τα άλογα;

Release me.